Een frissere blik op vermoeidheid

Een frissere blik op vermoeidheid, kan dit? Fris en vermoeid horen toch niet samen? Inderdaad, maar het gaat niet om fris het gaat om een frissere blik.
De uiteenzetting hieronder is geen eureka-verhaal, het is een poging om enkele inzichten over vermoeidheid aan bod te laten komen. Hopelijk helpt dit om de geest wat op te frissen.

Heel belangrijk bij de huidige vermoeidheid is de overgang van het vissentijdperk naar het watermantijdperk. Dit vraagt flink wat uitleg.

Deepak Chopra, een Oosterse wijze die in de Verenigde Staten woont, zegt over God: God, G.O.D.: generation, organisation and destruction (creatie, organisatie en afbraak). Dat God, de Intelligentie, Tao, of hoe je het ook ziet, een destructieve kant heeft past helemaal niet in ons westers denken. Wij denken in vrij extreme dualiteit van positief en negatief, waarbij opbouwen positief is en afbreken negatief. Al het negatieve zien we al slecht, taboe, we dumpen het. Dumpen? In ons onbewuste. Geen goed idee.
Hoe kan je een nieuw huis bouwen zonder het oude, dat er op die plaats staat, af te breken? Hoe kan je een nieuwe maatschappij opbouwen zonder de oude af te breken? Hoe kan je nieuwe ideeën integreren zonder oude af te breken? Opbouwen en afbreken horen samen.
In het hindoeïsme is er de god Shiva. Shiva is de god van opbouwen en van afbreken. In het Oosten is er het inzicht dat afbreken nodig is om te kunnen opbouwen, en dat beiden tot de cyclus groei-bloei-verval horen, waartoe ook het hogergenoemde generation-organisation-destruction behoort.

Opbouwen vergt energie, maar afbreken vergt ook energie. Doordat afbreken bij ons echter taboe is willen we het hier niet over hebben en staan we dan ook niet bij stil. Hoe kunnen we weten of afbreken al dan niet energie vraagt wanneer we weigeren erbij stil te staan?
Persoonlijk heb ik een sterk vermoeden dat vermoeidheid vaak te maken heeft met het afbreken van oude ideeën en oude concepten. Hierdoor komt ruimte voor nieuwe concepten, voor een nieuwe samenleving.

Momenteel is er de overgang van het vissentijdperk naar het watermantijdperk. Een gigantische overgang die gelukkig beetje bij beetje verloopt. Zoals de overgang van zomer naar winter ook niet plotseling gebeurd. Deze overgang gaat ook niet continu, maar met sprongen.
Hoe gaat het in zijn werk? Onze huidige samenleving is voor een flink stuk verstard, we leven in een eindtijd; alles is aan vernieuwing toe.
Wat is verstarring? Het is een vasthouden aan oude concepten. Hierbij speelt angst, angst om zaken te verliezen, een centrale rol. De blik wordt gericht op wat er vroeger was, terwijl er geheel voorbijgegaan wordt aan wat het nieuwe brengen kan.

Beetje bij beetje wordt het - in verval zijnde - vissentijdperk afgebroken. Gelijktijdig wordt er nieuwe energie van het watermantijdperk aangewend om een nieuwe samenleving op te bouwen. De jeugd bevindt zich al voor een deel in Aquarius (watermantijdperk). Zowat alle structuren - politiek, economisch, medisch, ... - behoren nog tot vissentijdperk, een tijdsperk dat gekenmerkt wordt door macht (1) en door overdreven aandacht voor het denken, het rationele lagere denken. Deze structuren wankelen, ze zijn in verval.

Het watermantijdperk is een tijdperk van groter bewustzijn. Het verruimen van het bewustzijn is een individuele kwestie, het speelt zich af binnen de mens. Ook individuele processen, diep in ons zelf, vragen energie, en behoorlijk veel zelfs. Dus is het dan ook normaal dat we bij diepe veranderingen vermoeid zijn. Wij zien energie vaak als een uiterlijk iets en komen dan tot de conclusie dat innerlijke processen geen energie vragen. Dit is niet zo. Een spreekwoord zegt: "Parijs is niet op één dag opgebouwd". Onze persoon, wie wij zijn, is ook niet op een dag opgebouwd. Let wel: in mentale kwesties gaat het vooral om ongeschikte ideeën af te bouwen. Het zou te ver leiden om dit uit te werken.
Even aan toevoegen: innerlijke processen verlopen in sprongetjes. Voor zover ik het zie gaat dit gepaard met - kleine of grotere - (innerlijke) inzichten. Deze sprongetjes brengen met zich mee dat de vermoeidheid ook met vallen en opstaan verloopt.

Vermoeidheid wordt wel eens als een ziekte van onze tijd aanzien. Ja, maar naar mijn mening vergissen we ons van patiënt. Wie of wat is er ziek? We zien de mens die vermoeid is als een zieke mens. Het is in de eerste plaats onze verstarde maatschappij die ziek, zwaar ziek, is. Het is deze verstarde samenleving die de echte patiënt is. De samenleving, en zeker Vlaanderen (2), lijdt aan vermoeidheid en aan burn-out.
Het is uiteraard zo dat we de patiënt best kunnen genezen, maar het is wel aangeraden om voor de juiste patiënt te kiezen ☺.
Met de patiënt, de gehele samenleving, naar de psychiater? Inderdaad, de meeste psychiaters zijn het erover eens dat onze samenleving zwaar ziek is. Een praktisch probleem is: hoe ga je de patiënt, onze gehele samenleving, in de wachtzaal van de psychiater krijgen?

Hoe kunnen we onze maatschappij genezen? Via bewustzijnsverruiming, momenteel is deze energie beschikbaar, wat lang niet altijd zo is. Dit is wel een individuele zaak, ieder voor zich dient zijn of haar bewustzijn te verruimen. Hoe doe je dit? Door met de stroom die zich aandient mee te gaan.
De ene mens gaat erin mee, de andere mens gaat steeds meer verstarren. De energie voor bewustzijnsverruiming is aanwezig, dit is een unieke kans. En de vermoeidheid? Wanneer we fysieke arbeid verricht hebben vinden we het normaal dat we fysiek vermoeid zijn. Wanneer we mentale arbeid verricht hebben zijn we mentaal vermoeid. Die nemen we er dan maar bij. Wie de noodzaak en de opportuniteit beseft van de huidige tijd krijgt een frisse, of frissere, blik op de huidige chaotische toestand; een frissere blik op de huidige chaotische toestand in plaats van er in te verdrinken.

Een frissere blik op vermoeidheid